Wednesday, April 3, 2013
ကြ်န္ေတာ္ မငိုတတ္ေတာ့ဘူး.....................
ကြ်န္ေတာ္ မငိုတတ္ေတာ့ဘူး……………….
မေန႕မနက္က အိပ္မက္မက္တယ္ အိပ္မက္ထဲအေမ……… သားေနေကာင္းရဲ႕လား။ ေနရထိုင္ရတာအဆင္ေျပရဲ႕လား။ အေမေမးေန႕ၾကစကား။ ကြ်န္ေတာ္လန္႕ႏုိးသည္။ ဆက္အိပ္လို႕မရေတာ့။ အိပ္ယာေခါင္းရင္းက အေဖ နဲ႕ အေမရဲ႕ ဓာတ္ပုံကို ထၾကည့္မိသည္။ အေဖနဲ႕ အေမရဲ႕ဓာတ္ပုံမေတြ႕။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့လနု္႕သြားတယ္အေဖနဲ႕အေမဓာတ္ပုံေလးမရွိေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္နားထားမွိတာပါလိမ့္ေသခ်ာစဥ္းစားသည္။ ကြ်န္ေတာ္အခန္းထဲမဟုတ္ကြ်န္ေတာ္ေနရာမဟုတ္၊ ေနရာသစ္ကိုေရာက္ေနသည္။ ေနသားမက်ေသးတဲ့အခန္းမွာ ဘယ္နားမီးခလုပ္ရွိတယ္မသိ။ တုန္ရီေနတဲ့ႏွလုံးသား၊အသက္ရူၾကပ္ေနတဲ့ကြ်န္ေတာ္ အေမာေျပေရေသာက္ဖို႕ေရအိုးကဘယ္နားမွန္းမသိ။ အသက္ဝဝရူဖို႕ ေလေကာင္းေလသန္႕ရဖို႕ ဘယ္ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္ရမွန္းမသိ။ ကြ်န္ေတာ္ေမာေနတယ္…..ကြ်န္ေတာ္ေမာတယ္ဗ်ာ…………။ အဘိုၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ေတြလိုတုန္းရီေနတဲ့ လက္ေတြနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ယာေဘးမွ ေတာင္စမ္းေျမာက္စမ္း စမ္းမွီသည္။ ေဟာ့……..ေတြျပီမ်က္မွန္။ မ်က္မွန္တပ္မွ အလင္းေရာင္တစ္ခုေတြရသည္။ ကြန္ပဴတာက အလင္းေရာင္။ မေန႕ညကဘယ္ခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္မသိ။ ကြန္ပဴတာ မပိတ္မိ။ ကြန္ပဴတာထဲက အေဖ့ ပုံနဲ႕ အေမ့ပုံေတြျပီ။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္သက္သာယာရသြားသည္။ ေႏြးေထြးမူေတာ့ မရွိသလိုခံစားရသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္လား။ ေအးေန႕တဲ့ အဲယားကြန္းရဲ႕ဒဏ္ေၾကာင့္လားမသိ။
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညေတြတိုင္း စာအုပ္တစ္အုပ္။ တရားေခြတပုဒ္နဲ႕ မနက္မုိးလင္းရသည္။ အခုေတာ့စာအုပ္လည္းဖတ္လို႕မရ တရားလည္းနာလို႕မရ။ ေအးစက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္လက္ဖ်ားေတြ ေဘာင္ဘီထဲထည့္ျပီးအျပင္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္သည္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အန္တုရင္း။ ၾကယ္ကေလးေတြ စီစီရီရီ။ ရွမ္းရိုးမေတာင္တန္းၾကီးက မူိင္းျပျပ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဆိုင္ကယ္သံ ကားသံ။ ဒီလိုညေတြကြ်န္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ အေတာ္ၾကာျပီ။ ၾကာျပီ။ ၇ ႏွစ္ေလာက္ရွိသြားျပီ။ က်င့္သားရေနတာလား။ ဒီလိုပတ္ဝန္းက်င္ျဖတ္သန္းရတာမ်ားလို ရုိးေနတာလားမသိ။ဒီလိုပတ္ဝန္းက်င္က ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေတြျဖစ္ေနျပီ။ အေမေျပာဘူးတဲ့စကားတစ္ခြန္း ျဖတ္ခနဲ႕ အမွတ္ရသြားသည္ “မင္းလက္ေတြက ၁၂ ရာသီ ေအးဆက္ေနတယ္”။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေတြျပန္စမ္းၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေအးတယ္။ ေအးေနတယ္။ April Fool ေန႕က ကြ်န္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စ သလို လက္ဖ်ားေအးေအးနဲ႕ ႏွလုံးသားေႏြးတဲ့လူေတာ့ မဟုတ္တာက ကြ်န္ေတာ္ကိုကြ်န္ေတာ္သိေနတယ္။ ပညာ နဲ႕ ခႏၱိ ပါရမိေတြ ကြ်န္ေတာ္ ကို ကြ်န္ေတာ္ျဖည့္ရအုံးမယ္။ အမွားနဲ႕ တရားကုိလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဆင္ျခင္ရအုံးမယ္။ အျမင္မေကာင္းေတာ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလုံးသားကို အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္ အျပဳသေဘာေဆာင္တတ္ေအာင္ကြ်န္ေတာ္အမ်ားၾကီး အားထုပ္၇အုံးမယ္။ အားထုပ္ေနပါတယ္။ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္း သေဘာမထားဘူး။ ဂရုဏာစိတ္နဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႕ ႏွလုံးသားမွ်ေျခဆိုက္ေအာင္ ေနမယ္။ စကားေတြကို လိုက္လွန္အဓိပၸယ္ဖြင့္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္။ စကားေနာက္ကြယ္က အဓိပၸယ္ေတြကို လွ်စ္လွ်ဴရူ႕ပစ္လိုက္မယ္။ လူေတြရဲ႕ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ကြဲျပားျခားနားခ်က္ေတြ ကတစ္ေယာက္ေမွ်ာ္မွန္းတာဟာ ေနာက္တစ္ေယာက္အတြက္ အဓိပၸယ္ရွိခ်င္မွ ရွိေနလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕။ ဒုကၡေရာက္သူေတြ ကို စာနာတတ္ေအာင္ ေဖးမကူညီတတ္ေအာင္ ၾကင္နာစကားဆိုတတ္ေအာင္ လူမူေရးကိစၥေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေဆာင္ရြက္ၾကည့္မယ္။ ကုသိုလ္ရဖို႕ ဒီလိုညေတြျဖတ္သန္းမယ္။ မၾကားသင့္တာေတြ မၾကားရေအာင္ နားေတြပိတ္ထားမယ္။ မျမင္သင့္တာေတြ မျမင္ရေအာင္ မ်က္မွန္ခြ်တ္ထားမယ္။ မေျပာသင့္တာေတြ မေျပာျဖစ္ေအာင္ ႏူတ္ဆိတ္ေနလိုက္မယ္။ အေမအျမဲတမ္းလိုလို ရႊတ္ခိုင္းတဲ့ ပရိတ္ၾကီး ၁၁ သုတ္ရႊတ္လိုက္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟုိတုန္းကလို မငိုတတ္ေတာ့ဘူး …..
ဟုိတုန္းကလိုငိုတတ္ေတာ့ဘူး……..
ကြ်န္ေတာ္လူအျဖစ္ရွင္သန္ေနရလို႕…….
ကြ်န္ေတာ္ေန႕တိုင္းထမင္းနပ္မွန္ေအာင္စားေနရလို႕…….
ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေဖ နဲ႕ အေမ ရွိေနလို႕……..
ေစာက္ေရွာက္တဲ့ အကို၊ အမ ၊ ညီ ၊ ညီမ ေတြ ရွိေနလို႕………….ကြ်န္ေတာ္မငိုေတာ့ဘူး………..ကြ်န္ေတာ္မငိုတတ္ေတာ့ဘူး။ ။ ။
၂.၃.၂၀၁၃။ ည….. ၁၁:၅၂
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment